Wierzę…, wstąpił na niebiosa, siedzi po prawicy Boga, Ojca wszechmogącego…

       

        Papież Benedykt XVI w książce pt. „Jezus z Nazaretu” w rozdziale o zmartwychwstaniu już na początku cytuje św. Pawła, który podkreśla fundamentalne znaczenie zmartwychwstania dla naszej wiary: Jeżeli Chrystus nie zmartwychwstał, daremne jest nasze nauczanie, próżna jest także nasza wiara (1 Kor 15,14). Jeżeli usunie się prawdę o zmartwychwstaniu z tradycji chrześcijańskiej, twierdzi papież, wiara chrześcijańska będzie martwa.[1] Jezus zostanie wielką religijną osobowością, ale tylko w wymiarze ludzkim. Coś rzeczywiście nowego, coś, co zmienia świat i sytuację człowieka, stało się wtedy tylko, jeśli Jezus rzeczywiście zmartwychwstał.[2]

      Słowa Jezusa do wątpiącego apostoła Tomasza: „Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż ją do mego boku” brzmią jak zaproszenie: nie uciekaj od spojrzenia prawdzie w oczy, szukaj, bądź krytyczny, walcz, pytaj, tęsknij, przekonaj się… Nie wzruszaj ramionami, nie udawaj, że cię to nie obchodzi, bo to nieprawda. Nic tak bardzo nie obchodzi człowieka, jak to, czy istnieje lek przeciwko śmierci.
      Tak więc z jednej strony zmartwychwstanie Chrystusa jest sercem Dobrej Nowiny, rewelacją, wielkim radosnym zaskoczeniem, podstawą wiary i jej kamieniem probierczym – z drugiej zaś również „znakiem, któremu sprzeciwiać się będą”.
     Słowa Pisma Świętego, ze słuchania których rodzi się nasza wiara wielokrotnie potwierdzają fakt zmartwychwstania: od zapowiedzi Jezusa po wiarę  pierwszych chrześcijan[1]: Święty Łukasz Ewangelista przekazuje słowa Jezusa: Jest napisane, że Chrystus miał cierpieć i trzeciego dnia zmartwychwstać i że, począwszy od Jerozolimy, w imię jego ma być głoszone wszystkim narodom odpuszczenie grzechów (Łk 24,44-46). Święty Paweł spotkawszy Jezusa pod Damaszkiem zostaje przeniknięty mocą.
      Zmartwychwstałego i świadczy o Nim wielokrotnie w swoich Pismach. Wreszcie  św. Piotr - pierwszy Papież - wyznaje wiarę w zmartwychwstanie i umacnia nią uczniów: Błogosławiony niech będzie Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, który według wielkiego miłosierdzia swego odrodził nas ku nadziei żywej przez zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa…(1 P 1,3-4).
      Kościół niewzruszenie głosi Dobrą Nowinę o zmartwychwstaniu. Katechizm Kościoła Katolickiego wskazuje, że jest ono wydarzeniem rzeczywistym, które posiadało potwierdzone historycznie znaki, jak świadczy o tym Nowy Testament. Już około 56 r. św. Paweł może napisać do Koryntian: "Przekazałem wam na początku to, co przejąłem: że Chrystus umarł - zgodnie z Pismem - za nasze grzechy, że został pogrzebany, że zmartwychwstał trzeciego dnia, zgodnie z Pismem; i że ukazał się Kefasowi, a potem Dwunastu" [1]. O zmartwychwstaniu świadczy także pusty grób. Jego odkrycie przez uczniów było pierwszym krokiem w kierunku rozpoznania samego faktu zmartwychwstania Chrystusa.[2] Jako świadkowie Zmartwychwstałego będą oni fundamentami Kościoła. Wiara pierwszej wspólnoty wierzących opiera się na świadectwie konkretnych ludzi, znanych chrześcijanom i w większości żyjących jeszcze pośród nich.[3].
      W homilii na Uroczystość Zmartwychwstania Papież Benedykt XVI powiedział: [...] jednym z pytań, które najbardziej nurtują człowieka, jest właśnie to: co jest po śmierci? Dzisiejsza uroczystość pozwala nam odpowiedzieć na tę kwestię, że śmierć nie ma ostatniego słowa, bo w końcu tryumfuje Życie. A ta nasza pewność zasadza się nie na zwyczajnym, ludzkim rozumowaniu, ale na historycznym fakcie wiary: Jezus Chrystus, ukrzyżowany i złożony w grobie, zmartwychwstał w swoim chwalebnym ciele. Jezus zmartwychwstał, abyśmy i my, wierząc w Niego, mogli mieć życie wieczne. Ta wieść stanowi serce ewangelicznego przesłania.[1].
      Po zmartwychwstaniu  Jezus ukazuje się w ciele. Ewangeliczne opisy mocno to akcentują. Jezus spożywa posiłek, zaprasza Apostołów: „Dotknijcie Mnie”. Ciało ma ślady męki, czyli jest ciągłość między ciałem Ukrzyżowanego i Zmartwychwstałego. Jednocześnie to ciało nie podlega już znanym nam prawom fizyki, jest „niezależne” od czasu i przestrzeni. Nie jest to ciało wskrzeszone (np. jak u Łazarza), ale całkowicie przemienione. Św. Paweł nazywa ciało po zmartwychwstaniu „ciałem duchowym” (1Kor 15,44). Jak można połączyć ducha z materią, tak aby ciało stało się duchowe, przemienione energią Bożego Ducha? Świat znanej nam materii wciąż kryje wielkie tajemnice, a cóż dopiero rzeczywistość, która sięga życia wiecznego![1]Pozostaje ona tajemnicą innego wymiaru, zdumiewającą rzeczywistością „nowej ziemi i nowego nieba”. Jezus żyje na nowy sposób, w komunii z Bogiem, na zawsze uwolniony od śmierci... ale na uwagę zasługuje fakt, że spotkania ze Zmartwychwstałym... są to rzeczywiste spotkania z Żyjącym, który na nowy sposób ma ciało i nadal pozostaje istotą cielesną - zauważa Papież Benedykt[1].   
       Zmartwychwstanie uświadamia nam też prawdę o znaczeniu ludzkiego ciała. Nie jest ono materią sztucznie doczepioną do wymiaru duchowego, ale uczestniczy w tajemnicy całej osoby ludzkiej. Bóg chce zbawić, czyli przemienić swoją miłością całego człowieka. 
       Niech słowa następcy św. Piotra, Papieża Benedykta napełnią nasze serca nadzieją i mocą potrzebną do pokonywania trudności w wierze: Drodzy Bracia i Siostry! Jeśli Jezus zmartwychwstał, to wówczas – i tylko wówczas – wydarzyło się coś naprawdę nowego, co zmienia kondycję człowieka i świata. A zatem On - Jezus jest kimś, komu możemy bezwzględnie zaufać i nie tylko ufać Jego orędziu, ale właśnie Jemu samemu, ponieważ Zmartwychwstały nie należy do przeszłości, ale jest obecny teraz i żyjący. Chrystus jest nadzieją i pociechą dla każdego z nas.[1]